Een introductie in de MONONOMIE: het nieuwe wereldgeldsysteem.
“Monobanken” zijn door de staat gefinancierde, maar NIET politiek bestuurde (!) winstloze, bezitloze instituten, die de renteloze digitale “mono” verstrekken op basis van krediet voor burger en bedrijf, en de verdiende mono’s van burgers en bedrijven 100% veilig, renteloos én handelloos bewaren, tot de rechtmatige eigenaar er dingen mee wil kopen, of bij banken wil beleggen, op eigen risico. Het woord “Mono” is Esperanto voor “Geld”, en daarmee de meest neutrale aanduiding denkbaar. Dat het in Japan blijkbaar “Ding” betekent, is niet eens zo’n vervelende bijkomstigheid, want meer dan dat mag geld ook niet zijn. Wij kiezen elke vier jaar een politiek bestuur om ons land in goede banen te leiden. Via onze belastingen financieren we degenen die onze belastingen innen. Het eerste dat wij als volk moeten verlangen, is dat deze “overheid” ons economisch verkeer faciliteert, in plaats van helpt bemoeilijken.
A. Vaststelling van het failliet van het op rente gebaseerde, financieel (banken-)systeem
Degene die de moeite neemt dit te lezen, is waarschijnlijk al op de hoogte van wat er mis is in de wereld, met de manier waarop wij onze economie geregeld hebben. Of, op zijn minst nieuwsgierig. Eeuwenlang is dat al mis, al merken we nu pas zélf de gevolgen in het rijke Westen. Arme, van ons afhankelijke landen die al eeuwen door ons leeggeplunderd en uitgebuit worden middels leningen met fikse rentepercentages, ervaren deze schijnverrijking met daadwerkelijke verarming al lang. Sommigen blijven dan ook volhouden: We doen het al eeuwen zo, laten we genieten zolang het óns nog goed gaat, want “wij” kunnen er tóch niets meer aan doen. Alsof het om natuurwetten gaat, in plaats van om door de mens bedachte constructies, veroorzaakt door hebzucht en machtshonger.
Voor wie nog niet op de hoogte is, degenen die
“Money as Debt”: https://www.youtube.com/watch?v=ooyMha3831I nog nooit gezien hebben,
“The Money Masters”: https://www.youtube.com/watch?v=B4wU9ZnAKAw ,
de Zeitgeist films: https://www.youtube.com/watch?v=LPR2pNDnkPs ,
“Rente in het bos”: https://www.youtube.com/watch?v=Bt1Zcd8a0-Q ,
die Margrit Kennedy http://userpage.fu-berlin.de/~roehrigw/kennedy/english/Interest-and-inflation-free-money.pdf of
verandereconoom Ad Broere: http://adbroere.nl/web/nl/columns/rente-de-grote-stoorzender.php
nooit lazen, òf die desondanks nog steeds niet vatten waaróm rente de wortel van het kwaad in de wereld is, volgt een zo duidelijk mogelijke uitleg. Bieden en vragen van rente is iets dat bestraft zou moeten worden als de frauduleuze handeling die het is. Het is misschien wel de grootste misdaad tegen de mensheid, omdat het bankensysteem tot zo veel oorlogen en milieurampen leidt. Zoals een groot filosoof ooit zei: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt”. 😉 Zelf ben ik getriggerd door deze tekst van de jonge permaculturist Douwe Beerda: http://www.visionair.nl/politiek-en-maatschappij/nederland/hoe-eerlijk-is-ons-huidige-economische-systeem-eigenlijk/ en het meest schatplichtig aan hem. Door zijn tekst ben ik me verder gaan verdiepen, en tot inzicht gekomen.
Een uitleg voor basisschoolkinderen, door de “Avonturijnschool”, vind je hier: https://www.youtube.com/watch?v=Bt1Zcd8a0-Q . Ook voor volwassenen verhelderend.
Geld hoort niets meer en niets minder te zijn dan een representatie van het goed of de dienst waarvoor het wordt geleend of uitgegeven, of waaraan het is verdiend. Het moet een onzichtbaar smeermiddel zijn om het uitwisselen van goederen en diensten soepel te laten verlopen. Wat het niet mag zijn, en wat het desondanks toch al eeuwenlang is, is een verdienmiddel. Geld maken met geld, zogezegd. Geld is geen middel meer, maar een doel. Het is zelf een verhandelbaar “goed” geworden, en dat had het nooit mogen zijn. Om die reden moet het dagelijks financieel verkeer wég bij de commerciële sector. Waar die taak nú ligt, leidt het tot uitputting van onze aarde, verwoesting van ons milieu, en voortdurende oorlogsvoering voor grondstoffen, pijpleidingen, en wereldcontrole. Een commerciële bank had ooit dan nog wel de schijn van ‘publieke dienstverlening’, maar dat was in feite nooit. Het zijn gewoon enorme bedrijven die belang hebben bij geld verdienen, meer niet.
Degenen die ooit het goud en zilver, de eerste ruilmiddelen, in bezit hadden, de spreekwoordelijke “goudsmeden”, waren degenen met alle macht. In bovengenoemd kindersprookje op youtube, de RAT. Alle anderen waren afhankelijk van hen, want als ze geld tekort kwamen moesten ze het lenen bij de goudsmid, die op zijn beurt wilde verdienen aan het verrichten van deze dienst. Tenslotte liep hij het risico dat leningen niet terugbetaald werden, en dat risico moest ingedekt worden. En deze eerste bankiers ontdekten dat ze op die manier heel erg rijk konden worden. Ze konden tenslotte méér geld binnenkrijgen dan er aanvankelijk was! En dit werd beargumenteerd met “Dienstverlening, facilitering, kost geld, en de goudsmid moet óók leven, dankzij de dienst die hij verricht.”. Maar dit extra geld, deze “rente”, werd nooit gecreëerd, nooit uitgeleend, dus moest ergens anders vandaan komen, namelijk uit de reële economie. Men moest die extra rente erbij zien te verdienen met hard werken zodat mensen hun schulden konden nakomen, maar de hoeveelheid goud in omloop werd niet méér. Dit had tot gevolg dat een enkeling het redde, maar dat de meeste mensen die wat minder succesvol waren, verhongerden, want waar moesten zij het schaarse goud dan nog vandaan halen?
Toen muntgeld en later papiergeld in zwang kwam om praktische redenen, was het probleem van “te weinig geld in omloop” snel opgelost: Er werd gewoon geld bijgedrukt om uit te lenen, zo veel er nodig was om óók de rente te betalen. Aanvankelijk in de vorm van nog méér krediet middels een economie op standje dwanggroei, maar tegenwoordig zelfs via QE. (Banken meer liquiditeit verschaffen door het opkopen van omvangrijke bankproducten door de Nederlandse en Europese bank.) In Nederland heeft VPRO Tegenlicht daar een documentaire over gemaakt, hier te zien: http://www.vpro.nl/programmas/tegenlicht/kijk/afleveringen/2016-2017/geldscheppers.html
De bankier werd comfortabel rijk door op elke lening rente te vragen, en spaarders kregen op hun beurt ook weer rente voor het bewaren van hun geld bij de bank. Iedereen blij, want iedereen leek erbij te winnen, je was blij iets cadeau te krijgen voor het vertrouwen van de bank met jouw geld. Toen de bank eenmaal een vertrouwd en cruciaal gegeven in onze samenleving was waar alles van burgers tot bedrijven en overheden op leunde, wist men al niet meer beter en realiseerde niemand zich meer dat dit een gigantisch piramidespel was met maar één mogelijke uitkomst: Een onvermijdelijk, wereldwijd, failliet. De enorme industrie die de bankenwereld inmiddels geworden is, doet het geld van burgers onmiddellijk verdwijnen richting de vele salarissen en risicovolle beleggingen. Je geld bestaat al bij binnenkomst slechts nog op papier.
Dat alle goederen en diensten, alle huizen en auto’s, steeds duurder werden, vond niemand erg, want onze salarissen stegen vrolijk mee. Het leven op krediet werd mainstream. Vooral in de VS ben je gewoon raar of verdacht als je niet met je creditcard betaalt. Uiteraard, tegen een fikse rente, want er moet en zal aan geldverstrekking verdiend worden. We wisten ook niet béter dan dat er zoiets bestaat als “conjunctuur”: Het op- en neergaan van vraag en aanbod in de economie, samenhangend met de mate van investeringen, de door rente ontstane inflatie en deflatie. Alsof het een natuurverschijnsel was, in plaats van een manmade fenomeen, mede mogelijk gemaakt door het bestaan van rente.
De ene na de andere “bubble” heeft zich inmiddels voorgedaan: Het fenomeen waarbij er op de beurs ontzettend veel verdiend is aan een product of dienst, waarna een grote ineenstorting volgt. Je had ICT bubbles, huizenprijzenbubbles, en een waarschijnlijk aanstaande startups-bubble, maar ze hebben allemaal één ding gemeen: Waarden zijn kunstmatig opgedreven door handel op de beurs, naar waanzinnige hoogten, en sommige reële waarden zijn omhoog geholpen door het bestaan van zieke maatregelen als hypotheekrente-aftrek: De vastgoedsector enorm in de plus door het berekenen van véél te hoge huizenprijzen, en een overheid die met ONS belastinggeld het tekort keurig bijpluste voor de burger die zonder die aftrek zo’n hypotheek niet had kunnen bekostigen. Of, erger nog, voor de burger die met een hypotheek van een miljoen een groot deel van zijn enorme lasten óók van de armste huurders terugkrijgt. Denivelleringspolitiek van heb ik jou daar: Alles wat wij met een progressief belastingstelsel proberen te doen, namelijk de sterkste schouders de laagste lasten laten dragen, draai je hiermee weer méér dan terug. Overigens ook met zorgpremie of het concept van een “basisinkomen”, als dat voor iedereen gelijk is ongeacht je inkomen.
De ons helaas veel te vroeg ontvallen, onvolprezen Margrit Kennedy omschreef het effect van rente in dit korte filmpje https://www.youtube.com/watch?v=QuBy3BzCXwg terecht als een “kanker”. Het leidt onherroepelijk tot exponentiële groei, (een teken van ziekte) en dood, en er blijft een nóódzaak tot economische groei om het hoofd maar boven water te kunnen houden. En dan hebben we het nog niet eens gehad over dat wat wij “ontwikkelingssamenwerking” noemen: De armste landen moeten het meeste lenen, en óók nog eens tegen de hoogste rente. Zo blijven de rijkste landen dus verdienen aan de allerarmste mensen in de wereld. Het Rijke Westen parasiteert op de arme, behoeftige landen en smeert hen doelbewust leningen aan om er zèlf beter van te worden, en de banken parasiteren op hùn beurt weer op overheden en burgers, waarbij de burger keer op keer de dupe is. Waar de burger, ondanks keurig zuinig leven, schulden vermijden, netjes aflossen, en braaf de kost verdienen, keer op keer te horen krijgt dat er weer bezuinigd moet worden, buiten diens schuld om. Dat het de overheid is, die hulp nodig heeft, omdat “de gezondheidszorg” of “onderwijs” onbetaalbaar is geworden.
Terwijl het feitelijk de banken zijn, die wij overeind moeten houden. “Vrijwel nergens is de sector als geheel zo groot als in Nederland, afgezet tegen de omvang van de onderliggende economie”, aldus Rens van Tilburg. (Sustainable Finance Lab). Stel je eens voor, dat àl die mensen werk zouden kunnen gaan doen, dat niet gebaseerd is op winst ten koste van alle deelnemers aan het economisch verkeer! We zouden allemaal nog maar een halve dag hoeven te werken, of nog minder, om de economie draaiende te houden. Want wat is het wat we feitelijk nodig hebben als mensen? In de Zeitgeist films waarvan hierboven deel 1 is genoemd, wordt dat uitstekend verwoord door Jacque Fresco: Een dak boven ons hoofd, eten en drinken, en techneuten die ons leven veraangenamen. Voeg daarbij veel aandacht voor natuur en milieu, zorgen voor elkáár, mogelijkheden voor cultuur en ontspanning, en méér heeft een mens niet nodig! Dat Zeitgeist zo’n maatschappij geheel zonder ruilmiddel denkt te kunnen laten functioneren, is echter te hoog gegrepen. De mensheid is te zeer ingesteld op zichzelf en de eigen directe sociale omgeving, om dat te kunnen laten lukken.
Maar de banken zijn failliet. Al lang. Toen het concept Mononomie begin 2012 geboren werd, hadden ze nog maar 9% van wat ze uitleenden, werkelijk in kas, (fractioneel bankieren), en dat is inmiddels al gedaald naar 3%. De quantitative easing die ze inmiddels, geheel naar FED model, ontvangen van de Nederlandse en Europese bank (het opkopen van bankproducten door deze overheden), verkwanselen deze zo snel als ze het binnenkrijgen, aan nieuwe beleggingen. Zouden overheden een dergelijk bedrag besteden aan studiefinanciering en innovatie, dan had je tenminste nog kans dat er daadwerkelijk iets goeds mee wordt gedaan. Banken hebben niets meer te geven, want officieel mogen ze al lang geen geld meer scheppen. Een normaal bedrijf was al lang failliet verklaard, maar de regels worden alsmaar opgerekt om het onafwendbare nog tegen te houden. Tenslotte zitten wij op papier allemaal met óns geld in het systeem. “Het MKB is ons een blok aan het been”, klaagde Gerrit Zalm. Terwijl het feitelijk omgekeerd is. Bijna geen enkel klein bedrijf, zelfs een bewezen goedlopend bedrijf, krijgt nog een lening.
Om nog maar te zwijgen over startende innoverende bedrijfjes: Als je geluk hebt, mag je misschien in een allesverlammende leaseconstructie je product gaan maken. Je vernieuwend schoon vervoermiddel bv. Dat een paar duizend euro zou moeten kosten voor de consument, maar dankzij “de bank” het driedubbele moet opleveren. En dan nog alleen maar in leasemodellen met bedrijven, zodat de bank of de leasemaatschappij er aan alle kanten aan verdiend heeft, vóórdat de ijverige en gedreven jonge ondernemer failliet is en de schuldsanering in kan. Want, geen mens die interesse heeft in een product dat zó veel moet kosten. Nog niet eens op de tweedehands-markt. De verlammende homologatieregels, alle Europese regels om aan te voldoen, en de vloek van de Lease-constructies helpen innovaties om zeep nog voordat ze de consument bereikt hebben. Het ene na het andere concept sneuvelt omdat het de weg vanaf de tekentafel naar de consument niet vindt. Het is op, klaar, onze mooie innovaties liggen stil, en onze jonge creatieve geesten liggen op het offerblok, voor de foute keuzes die voorgaande generaties gemaakt hebben en nog steeds maken.
Inmiddels heeft de politiek in samenspraak met de banken aflossingsvrije hypotheken al onmogelijk gemaakt, om de koper zo lang mogelijk vast te houden als rentebetaler. De volgende stap is “verplicht eigen geld inbrengen” bij een hypotheek. Studenten worden langduriger schuldhorig aan het systeem, nog vóórdat ze in aanmerking komen voor een aanvulling bij te weinig inkomen van de ouders, nog voordat ze geld hebben om van te bestaan.
De bankensector is duidelijk ten einde raad. NU is dan ook de tijd om in te grijpen, en wel dóór onze overheden. Het is tijd, om het heft in eigen hand te nemen en te besluiten niet langer aan de leiband van banken te lopen. En als wij een overheid hebben die weigert het betalingsverkeer voor ons te regelen, de absolute BASIS voor onze samenleving, dan deugt onze overheid niet, en moeten we een nieuwe aanstellen, die dat wèl doet. Als pacifist pleit ik voor het overtuigen van de te kiezen politici, en liever niet voor een gewelddadige revolutie. Dat zou ook nergens voor nodig moeten zijn.
Het heeft geen zin om het een “beetje” te doen. Bij voorbeeld wél een publieksbank, maar evengoed met verdienmodel en rente. Daarmee stel je de genezing uit, verleng je het lijden, en verleg je de fraude alleen maar naar de staat, zo mogelijk nog erger. Trap ook niet in “coöperatief” bankieren. Het verdienen aan gelduitgifte moet definitief, met wortel en al, worden uitgeroeid, om een wereldwijde beschaving op te bouwen die gericht is op het goede, in plaats van op de mens-, dier- en planeetschadende kortetermijnbelangen van de grote ondernemingen en hun financiers. En dan, alléén dan, heeft de mensheid nog een kans om zijn paradijs op aarde te bouwen.
Het is niet voor niets dat de drie abrahamistische religies rente verboden. Als er één ding was waar ze gelijk in hadden, dan was het dat wel. Jammer dat ze het alle drie hebben losgelaten. Zelfs de islam, in de politieke praktijk. De weg naar het paradijs op aarde zijn we kwijtgeraakt, daardoor. Alle religie draait mijns inziens gewoon om GO(o)D versus (d)EVIL, en de wens van de mens om te zorgen voor het Na-Ons-Maals. (In plaats van hiernamaals, voor ons *eigen* plekje in een gedroomde hemel). Meer is het niet. De wereld verlossen van rente, is de duivel (het uivel/euvel oftewel het kwaad) zijn slagkracht ontnemen. En let wel: verwijt het de banken niet dat ze bestaan. Wij zijn allemaal even schuldig als zij, met onze rente op spaargeld, en ons verlangen naar “rentenieren”. Dat is de zoete “bijbelse appel” die ons wordt voorgehouden: Wie rijk genoeg wordt om bij de 1% te gaan horen (In het rijke Westen is dat 10%), kan achteroverleunen en van de rente op de bank leven, zo is ons uitgelegd in de tijd, dat banken nog daadwerkelijk geld in kas hadden en de rente nog niet negatief dreigde te worden, voor het eerst in de geschiedenis. Het is nú pas, dat mensen zich gaan roeren, nu het hen persoonlijk dreigt te treffen. En mensen gaan beleggen als nooit tevoren, met alle risico’s van dien.
Ons is verteld dat “de economie moet groeien”. En ze hadden gelijk: om te overlevenin het huidige systeem, móeten we blijven groeien. Moét steeds meer geld bijgedrukt worden, móeten we de inflatie de baas blijven. Doen we dat niet, stoppen we zómaar met groeien, als economie, dan zullen we onze lasten niet meer kunnen betalen, en als mensheid nog sneller en akeliger aan ons eind komen dan nu al aan de hand is.
Toch weten we, mede dankzij de Partij voor de Dieren, dat groei juist *het probleem* is, en niet de oplossing. Zie hun film “One Single Planet” https://www.youtube.com/watch?v=yMARK-13pxY. We weten dat “planned obsolescence” (Goederen die gemaakt zijn om kapot te gaan, zodat producenten gegarandeerd werk en inkomsten houden in de toekomst!) onze grondstoffen in een rap tempo opmaken, en ons milieu verwoesten. Daarmee ons voedsel, onze dieren, en ons. Cradle to cradle recycling is de kant die we op moeten, maar als we denken dat binnen dit financieel systeem voor elkaar te krijgen zónder voortschrijdende verarming en een letterlijke zondvloed, klimaatvluchtelingen, en een akelig einde voor ons nageslacht, vergeet het maar. Ook de circulaire economie waar die tot doel heeft een nieuw klassensysteem te bewerkstelligen met álles wat je gebruikt in huur- of leaseconstructies en armoede dus onmiddellijk zichtbaar aan je lijf en in je huis, is wéér een nieuwe weg naar de hel, met een bezittende elite en een geknechte, compleet afhankelijke klasse. Basisinkomen is een slimme, sympathiek klinkende, maar feitelijk réchtse denivelleringsmaatregel. Dit leidt in veel linkse hoofden tot een explosie aan nuttige, creatieve en warme dromen over je dagindeling, maar je zal er al heel snel niet meer van kunnen rondkomen. Het Canadees experiment vond bovendien plaats waar destijds renteloosheid heerste (!). https://www.youtube.com/watch?v=R3c-aN6Y7O
B. Mononomie als nieuw financieel systeem voor de wereld
Het vijfstappenplan:
1) Renteverbod, en geldschepping weg bij commerciële banken
2) Installatie digitale Monobanken, liefst Europees, nóg liever direct wereldwijd
3) Nieuwe rol voor commerciële banken
4) Overschrijven bestaande (pensioen-)plannen en leningen naar de monobank
5) Faciliteren lokale of provinciale munt voor lokale handel, eveneens renteloos
1) Renteverbod
Waarom beginnen met zoiets rigoreus als een verbod? Omdat dit éne verbod heel veel andere verboden overbodig maakt. Omdat er geen “toezicht op de bankensector” meer nodig is, omdat de bankensector niet meer verweven zal zijn in onze dagelijkse economie van burgers en bedrijven. En vooral: Omdat we moeten erkennen dat rente vragen over vers gecreëerd geld waarbij die rente onttrokken moet worden aan de reële economie en deze DUS verarmt, een zwaar frauduleuze handeling is, die bestraft moet worden. Gottfried Feder, socialist en rente-bestrijder, schreef in zijn “Manifest zur Brechung der Zinsknechtschafts des Geldes” hierover. Hier de PDF met dit boek uit 1920. (Duits)
In dit stuk is er nog geen sprake van antisemitisme, dat kwam pas onder druk van de NSDAP tot stand, die Feder een podium bood omdat economie Hitler totaal niet boeide. Feder verklaarde slechts hoe het kwam dat joden “de bankiers van de wereld” werden: In het Oude Testament wordt overal tégen rente geageerd, waarbij rente vragen “aan het eigen volk” verboden werd, maar bij anderen (zoals christenen) was toegestaan, want zij hoorden niet “tot het uitverkoren volk dat over de aarde zou heersen”. Je zou dus kunnen argumenteren dat hen is “opgedragen” vanuit hun heilige geschriften, ook al was wel degelijk bekend hoe moreel verwerpelijk het was.
Het christendom maakte het echter nog bonter: In het Nieuwe Testament (Mattheus 25.20-23) argument de Heer dat hij de talenten (Destijds gewoon ‘geld’, en niet het nu gebruikte ‘gaven’ N.B.) nog beter op de bank had kunnen zetten tegen RENTE, dan begraven, en er niets mee doen. Hiermee het bankensysteem vergoelijkend. “Lessen” om snel te vergeten. Begraaf je geld juist wél in die “kluis”, tot je mogelijkheden ziet om er iets leuks of goeds mee te doen. Maar dan gewoon digitaal, zodat er geen stiekeme berg met nieuwe ‘goudverzamelaars’ ontstaat.
Let wel: Terug naar de “Goudstandaard” is echt terug naar armoe, naar survival of the fittest, terug naar een tijd die je niet wil. Dat goud geld waard is (vanwege schaarste), is niet meer dan een afspraak. We kunnen morgen beslissen dat het waardeloos is, en niet méér geld oplevert dan wat de gek ervoor geeft (omdat het een fraai en uniek sierraad is, bij voorbeeld.) Om dezelfde redenen is Bitcoin, ofschoon bankenloos, digitaal en renteloos, niet de oplossing. a) het vereist net als goud, “mining” en is dus schaars b) het is als product verhandelbaar op de beurs c) het kan grotendeels belanden in de handen van een paar handige jongens die aan het begin stonden van dit idee d) Je kan geen ‘Bitcoins’ lenen, tenzij je je als bank gedraagt. En geen mens dat moet overleven doet zoiets zómaar, gratis. Het zou weer rente vragen betekenen door de haves, en betalen voor de havenots. Of, als “kosten” verpakte rente. Daarom móet mononomie bekostigd worden door de staat, als Nutsbedrijf, via onze belasting betaalde ambtenaren. Géén voordeel te behalen aan wél of géén krediet uitschrijven, aan wel of géén enorme bedragen vasthouden voor je klanten. Wij betálen de monobanken, zodat zij *ons* betalingsverkeer faciliteren. Niet omgekeerd!
Maar nog even terug naar Gottfried Feder, de economische goeroe van de NSDAP. Het werd de Führer te lastig, zo’n socialist die opkwam voor de arbeiders en zich verzette tegen het grootkapitaal, waar Hitler compleet afhankelijk van was voor zijn snode plannen. Na de nacht van de lange messen verliet Feder dan ook direct de NSDAP, die zich in werkelijkheid helemaal niet bekommerde om het volk, maar enkel om geld en macht. De meeste andere oprechte socialisten waren al opgeruimd in die nacht. De nazi’s waren dus verre van “socialistisch” zoals een zekere parlementariër betoogt: hun volksbevrijdende praat diende slechts om het volk te vangen (vergelijkbaar met de PVV nu), voor een uiterst rechtse en, in het geval van de Nazi’s, bewezen oorlogszuchtige agenda. Het trieste is dat zijn manifest nu gezien wordt als een nazistisch schrijven, en dat zijn goede inzichten verloren dreigen te gaan, vanwege de associatie met de gruwelen in WOII, begaan door de nazi’s, na zijn vertrek uit die partij.
Omdat het bij Karl Marx ontbreekt aan elk commentaar over rente, acht ik Gottfried Feder een oprechtere socialist dan Marx. Socialisme of communisme is namelijk onmogelijk zónder afschaffing van rente en commerciële geldregulatie, maar kapitalisme en libertarisme is dat feitelijk ook. Elk subsysteem binnen dit rentesysteem leidt onherroepelijk tot het einde. Voor de armsten, en voor het milieu, het eerst. Rente is daarnaast een extra incentive voor banken om geld uit te lenen (i.e. te creëren, met een druk op de muis). Geldschepping en het dagelijkse betaalverkeer móet weg bij commerciële banken, al is het zelfs maar het énige wat onze overheid, door óns aangestelde én betaalde burgers, faciliteert.
2) Installatie monobanken
“Monobanken” zijn door de staat gefinancierde, maar NIET politiek bestuurde (!) winstloze, bezitloze instituten, die de renteloze “mono” verstrekken op basis van krediet voor burger en bedrijf, en de verdiende mono’s van burgers en bedrijven 100% veilig, renteloos én handelloos bewaren, tot de rechtmatige eigenaar er dingen mee wil kopen, of bij banken wil beleggen, op eigen risico. Het woord “Mono” is Esperanto voor “Geld”, en daarmee de meest neutrale aanduiding denkbaar. Dat het in Japan blijkbaar “Ding” betekent, is niet eens zo’n vervelende bijkomstigheid, want meer dan dat mag geld ook niet zijn. Wij kiezen elke vier jaar een politiek bestuur om ons land in goede banen te leiden. Via onze belastingen financieren we degenen die onze belastingen innen. Het eerste dat wij als volk moeten verlangen, is dat deze “overheid” ons economisch verkeer faciliteert, in plaats van helpt bemoeilijken.
Feitelijk moet het installeren van de monobanken gelijktijdig met stap 1, want je moet het nieuwe systeem “ready to go” hebben, voordat je het andere ontmantelt. Geen burgerlijke ongehoorzaamheid dus ook, om “de banken te laten vallen”. Let wel: Je trekt dan namelijk álles mee, de hele economie. Jouw dak boven je hoofd, je water en energie, je natje en je droogje. ALLES. Mensen die zoiets bepleiten hebben echt geen idéé wat ze teweegbrengen. Met onze banken, reeds hersendood, op dit moment nog aan het giftige en zinlose QE (Quantitative Easing) infuus, kan het nog NET, als we snel handelen! Fascismeloos, revolutieloos, zonder nog méér bloedvergieten en ‘wederopbouwmissies’.
2a) Kredietverlening
Werknemers van monobanken zijn dus ambtenaren. Niet gecontroleerd door de staat, en al zéker niet door welke politiek dan ook, maar slechts bekostigd door de staat. En vergeet niet: de staat, dat zijn WIJ. Datatypisten zijn er niet eens meer voor nodig, als je een goed dichtgetimmerd en veilig digitaal betaalsysteem hebt. Wellicht wél voor de afdeling krediet, omdat daar ook mensen aan te pas moeten komen. Géén “democratisch gekozen vierde macht” die vervolgens bepaalt wie er geld krijgt. Het “Positive Money” idee, waarbij de politiek gewoon lukraak wat gaat spenderen, naar eigen goeddunken. Of nou ja, deze ‘democratisch gekozen vierde macht’, die vervolgens alles gaat bepalen. Een machtiger orgaan wordt dan de politiek of zelfs de rechterlijke macht: heel griezelig!
De kredietverstrekking gaat niet veel anders dan nu. Er komen betrouwbare ambtenaren te werken die bepalen of iemand krediet kan krijgen en hoe veel, en deze ambtenaren zijn volledig transparant in hun motivatie, en ook aan te klagen door bedrijven die bij voorbeeld de gewenste broodnodige lening niet kunnen krijgen. Dat voorkomt dat “ambtenaren met een agenda” dingen doen of laten die niet door de beugel kunnen. In principe moet iedereen een lening kunnen krijgen voor huis of bedrijf (geldcreatie) die aan de volgende voorwaarden voldoet:
- De hoogte van het bedrag klopt met het benodigde (110% van de kostprijs van een huis bv)
- Bij bedrijven: Een goed, deugdelijk businessplan overleggen, net als nu gebeurt
- Het bedrag is naar oordeel van de beoordelaar binnen de gestelde termijn terug te betalen, gegeven de (verwachte) inkomsten van hypotheekvrager of startend/uitbreidend MKB-er
- “Do no harm”. Dit betekent dat het bedrijf volgens vooraf vastgelegde regels en geen extra schade mag toebrengen aan mens, dier en milieu.
Samengevat: HPPH: Home-Plan-Payability-Harmlessness.
Inderdaad: Géén onderpand. In de huidige tijd zijn bedrijven vaak zonder bezit. Huren hun werkruimte, als ze die al hebben, maar zouden wel een opstartbedrag nodig hebben om personeel aan te nemen of goederen in te slaan, een inventaris op te bouwen. Dit gebeurt nu soms in de vorm van subsidie, maar op banken hoef je al bijna niet meer te rekenen. Een onderpand zou ook betekenen, dat als de lener in gebreke blijft, zoiets in bezit zou komen van de monobank. Dat is iets waar zelfs de reguliere bankensector zich zo min mogelijk mee bezighoudt, maar waar de MPE (Mathematically Perfected Economy) naar terug wil. Dat zou hun “bank” (die ze niet zo noemen) tot een waanzinnig machtig orgaan maken, op den duur in het bezit van *alles* als een verslechterende economie (door natuurrampen of iets in die trant) het toelaat.
Nee, “in gebreke blijven” is feitelijk geen optie meer. Degene die geleend heeft, voor wie geld gecreëerd óf ‘gerecycled’ is (Bij de monobank teruggekeerd geld is herinzetbaar geld in de boeken), ging een verplichting aan dit binnen 10 tot 30 jaar terug te betalen. Als dit niet binnen de gestelde tijd kán ongeacht het al dan niet succesvol zijn als bedrijf, dan komt er een nieuw plan voor een lager maandbedrag, maar voor langere tijd. Uiteraard binnen de grenzen van het redelijke, het betaalbare. Mensen mogen er niet aan ten onder gaan, elk mens moet in zijn levensonderhoud kunnen voorzien.
Kredietverlening (mits zonder rente!) is de perfecte manier om een economie in balans te houden en gezónde groei EN krimp te faciliteren. Krimp is dan ook geen vies woord meer, en betekent niets anders dan dat er minder bedrijvigheid is vanwege minder noodzaak daarvoor, vanwege minder mensen, of grotendeels vervulde behoeftes door verduurzaming en automatisering. Geld in de monobank wordt gerecycled of zelfs “afgeschreven” bij een te veel, al is inzet voor de publieke zaak misschien nog een betere bestemming. Het nadeel is dat hier dan weer politieke keuzes aan ten grondslag zullen liggen, dus het “Do No Harm” zou hieraan tenminste ten grondslag moeten liggen, vastgelegd in de wet. Socialistische regeringen zullen eerder kiezen voor een inzet voor de publieke zaak (transport, scholing, kinderopvang, zorg), Neoliberale of libertarische regeringen zullen waarschijnlijk kiezen voor een vernietiging van het overschot. Dat is de politieke vrijheid die elk volk houdt, binnen mononomie. Het is dus allesbehalve een totalitair systeem dat alles vooraf bepaalt: Integendeel, het biedt veel meer keuzevrijheden dan het huidige bankensysteem.
2b) Sparen en betalingsverkeer
Een ander deel van de Monobank faciliteert het gewone betalingsverkeer, en renteloos digitaal kluissparen. Los dus van het kredietdeel, en dit is essentieel. Mensen die hier hun geld laten binnenkomen, mogen niet verantwoordelijk worden gehouden voor kredietverlening, dit zijn géén communicerende vaten. Hun geld blijft hun geld, om mee te doen wat ze willen. Het dient 100% veilig te zijn, onhackbaar, de allerbeste beveiligers dienen er zorg voor te dragen dat het onkraakbaar is. Voor een extra beveiliging, juist omdat de MONO alléén een digitale munt mag zijn (om stiekeme ‘ophoping’ zoals dat van goud en munten te voorkómen!), krijgt iedere burger elke maand een gewatermerkt afschrift per post toegestuurd, zodat hij altijd kan aantonen hoe veel hij bezat op in de maand voordat het systeem crashte, als dat onverhoopt zou gebeuren.
Uiteraard kunnen mensen er óók voor blijven kiezen om “bij een bank” te blijven met hun inkomen en spaargeld, maar die banken blijven commerciële instellingen die je geld afnemen en ermee gaan ‘woekeren’ naar eigen goeddunken, en je geld is daar niet meer gegarandeerd: Failliet is failliet, en je geld ben je kwijt, als je bank valt. Deze banken worden niet meer gered. Kredietverlening is bij de ‘gewone bank’ niet meer mogelijk, en er komt ook nooit meer rente op je spaargeld.
Dat gezegd hebbende: Het staat iedereen vrij om zijn ‘statische’ geld vanachter de eigen computer binnen de monobank in te delen in eigen digitale spaarpotjes en daar voor zichzelf vast te zetten, voor zijn pensioen, voor de (klein-)kinderen, voor een nieuw vervoermiddel, voor een wereldreis. Maar: Renteloos, dus die tóch wil dat zijn geld groeit (En dat zullen er vélen zijn gegeven het feit dat steeds meer mensen gaan beleggen bij de huidige bijna negatieve rente), zal toch weer bij die bank terechtkomen. Mononomie staat compleet los van “Wall street” en bedient alléén maar “Main Street”. Maar wie met zijn geld van Main Street naar Wall street wíl, kan dat gewoon. Echter: Op eigen risico, op en neer met de grillen van je beleggingen van de beurs. Zonder dit ooit nog in de vorm van een “vaste rente” te kunnen doen zoals met schatkistpapier, obligaties en alle denkbare bankproducten van dit moment. Draait de bank verlies met jouw product, dan verlies jij mee.
Steeds meer mensen zullen daardoor dan ook liever via crowdfunding willen beleggen in een bedrijf waar ze toekomst in zien, of uit ideële overwegingen. Echter ook hier, mét het risico dat je alles kwijt raakt, geen ‘vaste rente’, hooguit een beloofd eindproduct of een deel daarvan, of in ieder geval je ingelegde geld terug. Degene die om crowfunding vraagt moet zich er dan ook goed van vergewissen dat hij of zij in staat is het gevraagde terug te betalen. Wat dat betreft zou elke nieuwe innovator met een mooi plan en/of product gewóón weer bij de monobank terecht moeten kunnen, zoals vroeger bij de bank. Stel je voor, hoe snel wij dán onze zuinige, supersnelle en milieuvriendelijke “Hyperloop” hebben, ons elektrisch vervoer, onze duurzame opwekking en opslag, en vrijwel al ons vervelende werk gedaan door robots? We zouden het merendeel van onze tijd besteden aan onszelf en elkaar, zowel als consument, als als werknemers. Creativiteit, schoonheid, kunst… we zouden het eindelijk allemaal kunnen gaan zien, horen, waarderen én betalen, terwijl onze innovaties ons zullen helpen de aarde voortaan op een manier te bewonen die haar niet nóg verder schaadt!
2c) Wereldwijde implementatie
Idealiter wordt dit overal ter wereld, gelijktijdig, geïntroduceerd. Je zou in één land kunnen beginnen, of in Canada waar het al eerder is gedaan, in Europa, of in de VS, maar door het wereldwijd in te voeren in één keer verdwijnt ook direct alle ongelijkheid tussen landen. Omdat de hele wereld met elkaar verbonden is door handel en uitwisseling van kennis en mensen, kunnen we onszelf niet meer los van de ander zien. Sommigen zullen bij de gedachte aan één wereldmunt direct opschrikken en denken aan een “New World Order”, maar dát ga je juist tegen met een renteloze, handelloze wereldmunt. Tenslotte blijft ieder land vrij het politiek bestuur zo in te richten als het hen goeddunkt: Het ene land zal meer geneigd zijn naar een Libertarische insteek waar naast de niet-politieke geldregulatie het énige is waar een overheid voor zorgt, en verder alles aan de markt laat, het andere land zal juist erg inzetten op sociale voorzieningen en een stevige verzorgingsstaat.
Wat je vooral voorkomt met een introductie van de mono in één keer, is arme landen die afhankelijk blijven van rijkere landen, door ongelijkheid in het systeem. Koerswisselingen, valutahandel, het zou in één keer verdwijnen, en elk land zou exact dátgene scheppen (via verantwoord krediet) wat het land nodig heeft om te (gaan) floreren. Zonder financiële hulp van buitenaf, maar wel met de mogelijkheid om bij voorbeeld buitenlandse kennis in huis te halen, waar nodig. Een wereldwijde introductie van renteloze monobanken biedt gelijkheid en kansen voor elk mens, ongeacht waar hij geboren is. Zelfs de armste Afrikaanse landen zullen in een mum van tijd de middelen, mensen en kennis ter beschikking hebben om droogte, dorst en honger effectief de baas te worden, op een duurzame manier, en zonder dat het Westen hen hun grondstoffen nog ontneemt.
3) De nieuwe rol van commerciële banken
Er is geen bank die zich zorgen hoeft te maken, althans niet méér dan nu toch al het geval is. Zij kunnen doorgaan met waar ze toch al mee bezig zijn: proberen geld te maken met geld. Echter, niet zómaar meer, niet met ieders geld, en nooit meer tegen rente. Alleen nog met risico, ook voor de deelnemers. En zij mogen dus ook geen geld meer creëren als krediet. Mensen die genoegen nemen met het veilig stallen van hun geld dat *niet* groeit, zullen bij de veilige monobank blijven, sparen waar nodig en gewenst, en uitgeven wanneer ze dat willen, en wat ze willen. Ze zijn niet extra gemotiveerd om het geld te laten staan, anders dan “voor ooit”, dus hun geld zal méér gaan rollen dan ooit. Deels gewoon op Main Street, maar een zeer groot deel zal ook naar Wall Street willen. Via hun vertrouwde banken, misschien omdat ze er altijd al klant waren, misschien omdat het een ideële bank is zoals ASN of Triodos, misschien omdat ze goede berichten hebben gehoord van anderen, over een bepaalde bank of beleggingsmaatschappij. Ontslagen zullen absoluut vallen, maar de realiteit van vandaag is toch al dat er maar een heel klein deel daadwerkelijk bezig is met het faciliteren van sec betalingsverkeer en uitlenen: het gros, de dikste salarissen, gaan toch al naar degenen die beleggen voor de bank. En die ontslagen in de dienstverlening van de banken, die vallen toch al. Het góede nieuws voor al deze mensen, is dat zij op korte termijn weer aan de slag zullen kunnen in een financiële of administratieve functie binnen de talloze innovatieve bedrijven, die eindelijk van de grond kunnen komen, omdat deze slechts een goed businessplan verwijderd zijn van het benodigde starterskrediet!
Rente-criticus en verandereconoom Ad Broere ziet voor de commerciële banken een andere rol weggelegd. Hij wil hen betrokken houden bij de financiële dienstverlening vanwege bewezen expertise in huis. Mononomie doet dit niet, juist omdat beleggen en investeren geheel losgekoppeld dient te zijn en blijven van deze allerbelangrijkste publieke dienstverlening. Expertise voor wat betreft kredietverlening bij het MKB, die kan wel degelijk bij banken worden weggehaald. Ze zullen waarschijnlijk nooit meer op het salaris komen als wat ze bij de commerciële bank konden weghalen, maar daar staat tegenover dat ook hún hypotheeklasten een stuk lager zullen zijn dan voorheen.
4) Overschrijven bestaande (pensioen-)plannen en leningen naar de monobank
Lopende hypotheken en overige leningen worden ongeacht waar je ze ooit afsloot, net als alle nieuwe hypotheken, overgezet naar de monobank. Kijk maar eens naar wat je nu per maand betaalt en hoe lang je nog aan dit bedrag vastzit. Kijk dan eens naar je hoofdsom, en deel dit door je resterende looptijd en door 12. Dan zal je zien hoe laag je maandlasten ineens zijn geworden, zonder rente. Dat is het bedrag dat je voortaan nog maar per maand hoeft te betalen. Hier wordt het dan, ondanks een jonge hypotheek met een zeer lage rente, maar liefst 40% minder!
In het geval van Europese implementatie wordt de euro 1 op 1 omgezet naar mono. (één euro is één mono). Mocht de VS er als eerste mee starten, dan wordt de dollar de maatstaf. In Canada de Canadese dollar, et cetera. Idealiter starten we samen, tegelijkertijd, en dan zullen de wisselkoersen tot dat moment als maatstaf tellen voor de omrekening, zoals het ook ooit met de euro gebeurde.
De mensen met lopende pensioenplannen (En dat zullen de meesten zijn) krijgen de keuze om het tot nu toe opgebouwde geld naar de monobank te laten overhevelen, waarna ze voortaan zelf zullen gaan sparen (dus zonder vermeerdering of vermindering) voor een extraatje op hun oude dag, of het te laten staan bij hun huidige pensioenfonds, via afdracht van hun salaris. Echter, met alle risico’s van dien. Met de kans op winst, maar ook op verlies. Nieuwe pensioenen worden op deze manier niet meer collectief afgesloten. Uiteraard blijft de mogelijkheid om zelfstandig in allerlei beleggingsplannen ‘voor later’ te stappen, maar deze zijn dan persoonlijk en niet collectief, en bovenal: Op eigen risico. De afbouw van de vóór Mononomie afgesloten pensioenplannen is binnen 30 jaar afgerond. Door een veel efficiënter werkende overheid blijft de AOW een zéker inkomen waar elke oudere van moet kunnen blijven rondkomen. Het extra opgebouwde zelf gespaarde pensioen gaat met het verstrijken der jaren gewoon op, nadat je het jezelf in een dóór jezelf bepaalde tijdspanne hebt laten uitkeren, of misschien wel doneert aan je kinderen of aan een goed doel, mocht je er zelf geen behoefte meer aan hebben. Wil je bij voorbeeld 10 jaar lang de wereld rondreizen en daarna genoegen nemen met je AOW, of denk je 30 jaar lang nog elke week naar het theater te gaan met een diner vooraf, waardoor je je geld langer beter moet spreiden, het is aan jou.
Ook voor andersoortige spaar- en beleggingsplannen die aangegaan zijn vóór mononomie geldt dat deze desgewenst kunnen worden aangehouden tot maximaal 30 jaar. Daarna moet alles afgebouwd en overgeschreven zijn naar je gewone monobankaccount, in te delen in potjes die jij zelf vanachter je computer in een zeer beveiligde omgeving samenstelt. We rekenen op o.a. de piratenpartij, de sp, d66 en de partij voor de dieren, om te helpen waarborgen dat geen overheid of bedrijf ooit toegang zal kunnen krijgen tot onze financiële gegevens, behalve die gegevens die wij zelf (moeten) verstrekken aan de belastingdienst, en alléén aan de belastingdienst, in een veilige omgeving.
5) Faciliteren lokale of provinciale munt voor lokale handel, eveneens renteloos
Overheden stellen iets eenvoudigere softwareprogramma’s ter beschikking voor lokale en provinciale overheden om een eigen munt te bedenken en in te voeren. Deze bestaan al (Bitcoin maar ook diverse steden zoals Bristol maken hier bij voorbeeld nu al gebruik van), maar elke stad, provincie of streek die zich als “eenheid” ziet, moet dit zo snel mogelijk kunnen doen. Hiermee bevorder je lokale handel, productie, voedselvoorziening, en minimaliseer je nodeloos gesleep met bij voorbeeld dieren en goederen. Ontlastend voor het milieu, verbindend voor mensen. De hoeveelheid “te kopen” lokale munten (ook digitaal, via een app) zal gerelateerd moeten zijn aan de hoeveelheid inwoners van een gebied dat het wil oppakken, volgens een nader te bepalen sleutel. Kredietverlening van lokale bedrijven onderling kán, maar niet door ‘schepping’ zoals bij de monobanken, en niet met een rentebeloning. Het zou kunnen in de vorm van aandelen, op die manier halen bedrijven dan toch hun voordeel uit het helpen van een ander. Uiteraard is een zuiver filantropische manier waarbij alleen de hoofdsom terugkomt beter, maar dat hangt ook van de partijen en hun onderlinge relatie af.
Belangrijk is wel dat deze complementaire munten complementair moeten blijven, en dat betaling in mono’s niet geweigerd mag worden. Complementaire lokale munten blijven uiteraard inwisselbaar tegen mono’s, en omgekeerd, zo lang de voorraad lokale munten strekt. Hetzelfde geldt voor de bitcoin voor online aankopen, maar besef wel dat deze verhandelbaar is op de beurs, sterk in waarde fluctueert, en dankzij ‘mining’ bewust beperkt blijft als een schaars goed, zoals goud ooit.
- Verdere inrichting van het systeem, persoonlijke voorkeur en opties.
Zelf heb ik een voorkeur voor een socialistische invulling, met een stevige verzorgingsstaat, maar daarnaast wel zo veel mogelijk vrijheden voor ondernemers. Het kan niet genoeg benadrukt worden dat een overheid dient te werken vóór ons, en niet tégen ons. De staat dient onze bedrijvigheid te faciliteren, niet hieraan te verdienen! Dat is een moreel verwerpelijke manier van invulling geven aan je dienende taak als overheid. Om dezelfde reden ben ik dan ook altijd fel gekant geweest tegen Holland Casino als staatsbedrijf, dat als objectief had een leuke cent hieraan over te houden. Echter óók tegen het nationaliseren van commerciële banken, waarbij de corruptie domweg verplaatst van de markt naar de staat, een zo mogelijk moreel nog verwerpelijkere gedachte!
Daarom vind ik elke belasting óf subsidie die ondernemers éxtra betalen of genieten, een vervorming van deze vrijheid van ondernemen. Of het nu gaat om BTW en de consument die dit feitelijk betaalt waardoor prijzen kunstmatig en nodeloos hoog zijn, of om “auto’s van de zaak” en alle denkbare mogelijkheden van aftrek… het grijpt in op de natuurlijk gang der dingen, net zoals de hypotheekrente-aftrek dat doet. Overigens een subsisidie die vanzelf verdwijnt, als hypotheken geen rente meer kennen.
Ofschoon ik als socialist, en gelover in de noodzaak voor georganiseerde solidariteit, belastingen als een belangrijke nivelleringsmaatregel zie, ter bevordering van de cohesie in de samenleving en om al te grote uitwassen te voorkomen, zie ik ook dat het eenvoudiger kan én moet. Het laatste stukje zorgpremie moet sowieso gewoon met de belastingen mee, voor een nationaal zorgfonds dat geen winst kán maken. Ik zie nog maar noodzaak voor drie soorten belasting: Progressieve inkomstenbelasting (inclusief het stukje zorgpremie), waar geen bedrijfseigenaar meer van kan worden uitgesloten, vermogensbelasting tot misschien zelfs 100% boven, laten we zeggen, een miljard mono, en accijns, om nog iets van sturing te kunnen houden in gedrag (benzine, drank, tabak). Schrap al het andere. Straf niet degene die erft en beloon niet degene die geeft, belast de autobezitter niet met motorrijtuigenbelasting maar verschaf hem die betaalbare elektrische auto, waar die subsidie nu voorbehouden is aan ZZP-ers en MKB. Dit zijn wel maatregelen die ook wereldwijd wenselijk zijn, omdat anders elders toch weer belastingparadijzen zullen ontstaan, kapitaalvluchten, en ongelijkheid.
Dat dit alles mijn persoonlijke voorkeur heeft, laat onverlet dat mononomie compleet anders kan worden ingericht dan het hier beschrevene. In het uiterste, tegengestelde geval, is renteloos krediet en renteloos betalingsverkeer+sparen het énige dat onze overheid doet. De libertariër organiseert zijn eigen maatschappij, legt in overleg zijn eigen wegen aan, faciliteert scholing en gezondheidszorg zoals de markt het doet ontstaan, en bekommert zich niet over ongelijkheid, omdat de libertariër gelooft dat armoede vanzelf zal worden aangepakt door degenen die wel wat kunnen missen.
Maar ook communisme is mogelijk, voor wie daarvoor zou kiezen. Ieder hetzelfde salaris, ongeacht scholing, kennis, inzet, en maatschappelijk belang. Persoonlijk moet ik aan beide varianten niet denken, vandaar dat mijn variant een tussenvariant is, en ook maar één van de ontelbare mogelijkheden. Ik zou wensen dat we vooral inzetten op verduurzaming en de houdbaarheid van mens, dier en milieu, maar daar is een bestuurlijk mandaat voor nodig, dat niemand zomaar kan afdwingen in een democratie.
Tenslotte.
Wat ik wil benadrukken, is dat het geen enkele zin heeft om met de vinger te wijzen naar “de bankiers”, “de politiek”, “het grootkapitaal”, “de Rothschilds” en al helemáál niet bepaalde bevolkingsgroepen, voor het systeem waar wij mee werken, waardoor de beter bedeelden in het Westen (tot nu) rijk werden, en de rest arm. Waardoor we op een zieke manier moeten blijven groeien om alle schulden aan elkaar te kunnen blijven bekostigen, en oorlogen en de wederopbouw daarna zien als de énige manier om te overleven. “Er moet weer oorlog komen” hoor je de 80+ers wel eens verzuchten. Omdat ze pas welvaart zagen ontstaan nadat alles kapotgeschoten was.
We stellen (eindelijk) vast dat het systeem niet werkt, en dat het onze eigen ondergang bewerkstelligt. Dat kapitalisme en bezuinigingspolitiek ons wat sneller naar het einde brengt, en dat socialisme en investeren hooguit de stoelen voor het cabinepersoneel op de Titanic wat comfortabeler maakt, op weg naar het onvermijdelijke einde. Verwar mij nu niet met een pessimist, want mononomie is *juist* het meest positieve wat de mens kán doen om dat paradijs op aarde, waar iedereen genoeg heeft om comfortabel van te leven, in harmonie met dier en natuur, te realiseren. En als je denkt dat we met ‘te weinig’ zijn om mononomie te realiseren, zie deze quote van Amerikaans antropologe Margaret Mead: “Never doubt that a small group of thoughtful, committed citizens can change the world; indeed, it’s the only thing that ever has”
Mijn optimisme zit hem in het feit dat ook politici, degenen die dit moeten gaan agenderen, ooit het licht zullen gaan zien, en niet meer langer zullen willen meewerken aan onze eigen ondergang. Wij hebben de banken absoluut niet nodig, ook al denken we nog steeds van wel. Voor betalingsverkeer, sparen, en eenvoudig krediet kunnen we echt toe met een digitale NUTS-bank met goede IT beveiligingssoftware en een paar kredietbeoordelende ambtenaren. Een *schijntje* aan belastinggeld, voor de éérste en belangrijkste taak van onze overheid: Onze economie faciliteren.
Rest mij de dames en heren politici inzicht en daadkracht te wensen. De SP en enkele andere partijen is in Nederland aardig op weg met het pleiten voor een “Nationaal Zorgfonds”. Laten we doorzetten, en pleiten voor die (liefst inter-)nationale publieke monobank voor renteloos, handelloos geld, en een wereld die niet meer gericht is op landjepik, uitputting van de aarde, en snelle winsten. Ongeacht je politieke kleur, is dit de énige weg om het volk te bevrijden van “de ketenen van het geld”.
Zie, en handel. Met in gedachten de woorden van de nu 100-jarige futurist Jacque Fresco:
“If you think we can’t change the world, it just means you’re not one of those who will.”
ietsist, 31-12-2016
ietsist 